Het werd hoogtijd om langzamerhand mijn kasten weer eens na te gaan lopen
en uit te zoeken wat ik nu wil bewaren en wat weg mag.
Soms kan ik maar moeilijk afstand doen van dingen,
Soms kan ik maar moeilijk afstand doen van dingen,
zeker als het gaat om bepaalde dingen van onze kinderen.
Deze twee poesje horen daar bij.
Ze zijn ooit gemaakt door zoon één en zoon twee,
maar wanneer, dat weet ik niet precies meer;
ik dacht in een vakantie op een camping of met een jeugdweek.
Hoe oud ze waren weet ik ook niet meer.
Ik weet, zulke dingen had ik achterop moeten schrijven,
maar ja, dat schiet er makkelijk bij in met een druk gezin.
En ach, het doet er in wezen ook niet echt toe.
Al jaren liggen ze in een laadje in mijn kast
en zo af en toe kom ik ze tegen,
zo ook nu weer.
Ik kan er echter nog steeds niet toe komen
om ze weg te doen.
Op de één of andere manier vind ik ze zo schattig.
De vertedering die deze poesjes in mij losmaakt,
de gedachte aan die kleine handjes die er zo druk mee bezig zijn geweest,
maken dat ik ze weer terug leg in het laadje
en ze nog maar een poosje bewaar.
Ach, ze liggen me niet in de weg,
en geven glans aan mijn dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten