Vandaag is de sterfdag van mijn vader.
Acht jaar geleden is hij ons vooruitgegaan naar de Heer.
Zijn foto staat naast die van mijn broertje op mijn secretaire.
Als ik in gedachten even terugga naar het moment van zijn sterven,
dan ervaar ik opnieuw hoe bijzonder dit moment was.
Als de ouderling die mijn vader en moeder regelmatig bezocht
nog even een gebed uitspreekt voor hij naar huis gaat,
en bidt dat de Heer hem toch snel thuis mag halen,
blaast mijn vader zijn laatste adem uit.
Met zijn begrafenis las ik het volgende gedicht dat ik geschreven had:
'Thuiskomen'
Hij zag reeds het licht aan de horizon.
Het schijnsel van het eeuwig Vaderhuis.
Een plaats waar hij niet altijd naar verlangen kon,
maar nu wist hij het; ik ben bijna thuis.
't Zou nu niet lang meer duren
voor hij naar Hem toe zou gaan.
En soms, als hij in de verte zat te turen,
was 't net of hij Hem al zag staan.
Toch moest hij de strijd nog strijden.
Het einde was niet zomaar daar.
Intens was nog het lijden,
zijn laatste uren, o, zo zwaar.
Toen zag hij zijn Here wenken.
'Kom, kom maar mee met Mij.'
Ik zal je eeuwige vreugde schenken,
want Mijn bloed kocht jou vrij.
Langzaam liep hij op hem toe
en legde zijn hand in die doorboorde handen.
Plotseling was hij niet meer moe,
verbroken, waren de aardse banden.
Tranen vinden hun weg over mijn wangen,
maar ik weet; voorbij is nu zijn aardse strijd
en werkelijkheid was nu zijn grootste verlangen,
opgaan in Gods heerlijkheid.
Nu mag hij met onze Jacco samen,
loven en prijzen de Naam aller Namen
Want U, Here, komt toe alle dank, lof en eer.
Want U bent God, Koning, Redder en Heer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten