Ook voordat ik middenvoetsbeentje brak, ging ik rustig even zitten om een boek te lezen,
of zoals hier wat bladen die ik heb gekregen.
Maar als ik vandaag om me heen kijk en heel gericht en bewust iets wil zien
waar ik blij mee ben en dankbaar voor, dan wordt dit 'gewone' toch ineens bijzonder.
Ik zit inmiddels alweer twee weken met mijn voet omhoog
en kan weinig doen, maar toch is daar die rust en vrede
waardoor ik hier heerlijk van kan genieten,
en wel in het goede gezelschap van ons lieve hondje,
die bij deze maar even mijn rolstoel heeft ingenomen.
(Ze is dol op kussentjes)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten