Als mijn oog valt op het kroos in de beek, komt als vanzelf de herinnering boven ...
We gingen op bezoek bij mijn nichtje, maar haar huis grenst aan het water.
Het water echter lag vol met kroos, waardoor de scheiding gras - water nauwelijks te zien was.
Onze hond, Doggie, een kruising Friese Stabij/Border collie, had al een aardig poosje in de auto gezeten en was blij dat hij eruit was en de tuin in kon rennen.
Je voelt hem misschien al aankomen ...,
ja, in één run door het water in en daar bleef ze stokstijf staan.
In weet niet meer hoe we haar er precies hebben uitgekregen,
maar ik weet wel dat onze eens zwart/witte hond niet meer zo zwart/ wit was maar groen.
Een kostbare, heerlijke herinnering aan onze allereerste, en ontzettend lieve hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten