Als ik de poort opendoe om mijn hondje uit te gaan laten,
loopt daar op het paadje naar de weg toe een klein slakje.
Hij is zo schattig, dat ik hem wel op de foto moet zetten.
Als ik na een minuut of tien terugkom,
ben ik benieuwd of hij er nog is.
Ja hoor, hij is er nog, bijna een hele tegel verder
als waar ik hem achterliet.
Als ik dit kleine schattige slakje nogmaals op de foto zet,
bedenk ik mij hoe mooi en prachtig God alles en iedereen toch gemaakt heeft.
Groot en klein, snel en langzaam, dik en dun ...,
een ieder met zijn eigen capaciteiten en eigen doel.
Niemand is meer, en niemand is minder.
We zijn allemaal even kostbaar en waardevol in Zijn ogen
en op deze aarde op Hem groot te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten