Vanmorgen sprak de spreker in onze dienst naar aanleiding van Lucas 10:25-37,
oftewel over de Barmhartige Samaritaan.
Als kind was dit één van mijn favoriete Bijbelverhalen
uit het Kleutervertelboek van Anne de Vries.
En als we vanmorgen dit verhaal (nu uit een gewone Bijbel) lezen,
En als we vanmorgen dit verhaal (nu uit een gewone Bijbel) lezen,
hoor ik in mijn gedachten opnieuw de woorden
die vroeger zo diep tot mijn hart spraken:
'Stap stap, stap, ...
Hoor, daar komt iemand aan!
...
Stap, stap, stap ...
Daar kwam wéér iemand aan!
...'
En met deze woorden de herinnering van pijn en verdriet,
omdat nog de priester, nog de leviet,
toch beiden dienstknechten van God,
deze arme man niet wilde helpen.
Maar ook de herinnering aan de verwondering en de blijdschap
over de Samaritaan die langskwam en wel hielp;
en het verlangen net zo te mogen worden als die Samaritaan.
Ik heb dezelfde 'Bijbel' nog kunnen kopen toen onze oudste geboren werd,
en nog wat later heb ik hem ook voor mezelf nogmaals gekocht (leve 2e hands)
en staat dit (voor mij) kostbare Vertelboek in mijn Boekenkast.
Deze herinnering leeft voort in mijn hart.
Hij is in mijn ziel verankerd;
onlosmakend verbonden met mijn leven.
En af en toe komt de herinnering weer boven en tot leven, zoals nu.
'Toen knielde de Samaritaan bij die man neer en waste het bloed weg en deed een lap om zijn hoofd.
En toen tilde hij hem heel voorzichtig op en zette hem op zijn ezel en zelf liep hij er naast,
om er op te passen, dat hij niet vallen zou!...
Hij dacht er niet meer aan, dat die man zijn vijand was.
Dat kon hem niet schelen.
Hij had zijn vijand lief.
Hij had zo'n medelijden met hem...
Hij was een barmhartige Samaritaan!...'
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten