Dag 117 - Een dood schaap en wat kostbaar is in Gods ogen ...

En zo ineens van de één op de andere dag zijn er nog maar twee schaapjes in het ene weidje.
Gisteren zag ik hem dood aan de kant van de weg liggen.
Een stuk zeil lag over hem heen, maar een klein stukje van zijn kop en poten waren nog zichtbaar.
Het raakte me.
Iedere dag loop ik hier langs; ben voor mijn gevoel een beetje met ze opgegroeid, en nu is hij er niet meer.

Ik wilde er hier, op dit dankbaarheidsblog, niets over schrijven, het is immers een blog vol dankbaarheid, vreugde, zegeningen.
Maar als ik vanmorgen weer een aantal bladzijden lees uit het boek 'Duizendmaal dank' van Ann Voskamp verander ik van gedachten door wat ik daar lees:

Omdat de lens-woorden zijn voor het leven: 'Kostbaar is in de ogen van de HEERE de dood van Zijn gunstelingen.'
(Psalm 116:15)

De tekst raakt me en ik zoek het op en lees hem nogmaals in verschillende vertalingen.
Het staat er echt, ik blijk het zelfs te hebben onderstreept, dus hij is eerder binnengekomen ...
Als ik de tekst echter lees in de NB worden mijn gedachten geleid naar de schaapjes.

NB:
'Kostbaar in de ogen van de Ene is de dood van Zijn vrienden.'

Verschillende verzen uit deze tekst brengen mij bij de Here Jezus, bij wat Hij voor ons, voor mij, heeft gedaan, bij Zijn volbrachte werk aan het kruis; bij het feit, dat ik door Hem Gods vriend, Gods gunsteling ben -een schaapje van Zijn grote kudde ...
En zo brengt dit woord mij bij het schaapje dat daar dood aan de weg lag, en vervolgens brengt dit woord mij weer bij alle 'schapen' van Zijn kudde die ons reeds zijn voorgegaan naar de hemel.
'Kostbaar in de ogen van de Ene is de dood van Zijn vrienden.'
Kostbaar, omdat we dan voorgoed bij Hem zijn, weer 'terug' waar we oorspronkelijk horen: bij Hem, in Zijn aanwezigheid.

Gods woord, lens-woord voor het leven ...
Alles wat er gebeurd bekijken door Zijn woord ...
En daarin weten dat Hij de pijn en het verdriet, ja alles wat het leven door zonde en strijd die we hier nog te voeren hebben met zich mee brengt, kent, op Zich genomen heeft en overwonnen heeft.
Waardoor Hij als geen ander met ons mee kan voelen en ons kan troosten, bemoedigen en de kracht geven die we nodig hebben om verder te kunnen.
Meer nog dan dat zelfs, de kracht die Hem deed opstaan uit de dood is in ons.

'Kostbaar in de ogen van de Ene is de dood van Zijn vrienden.'
Pijn en verdriet in ons hart om het heengaan, om het gemis, maar tegelijk troost in het weten hoe blij God is met (weer) een kind dat voorgoed thuis is bij Hem.

En zo is er diepe vreugde en dankbaarheid in mijn hart.
Zie ik God in het moment van de aanblik van een dood schaapje onder het zeil aan de kant van de weg.


Ps.
Als ik het hele hoofdstukje lees, heeft David het vast anders bedoeld, maar zoals ik het heirboven heb beschreven kwam het in mijn gedachten terwijl ik het las en overdacht en welk een troost en bemoediging ligt er dan wel niet in.
En ik geloof ook dat het in wezen ook zo is, dat God blij is met ieder kind dat voorgoed thuiskomt.